African Adventures Unf***inglimited

Hahaha!

Ben jij ook zo blij?

Whooo!

Dit is mijn eerste fatsoenlijke internet in jaaaren: het heeft snelheid, het is goedkoper (alsnog twee keer zo duur als de meeste plaatsen hier, maar hetheeft snelheid!) en ehm, ohja, er is airconditioning.

Dit bericht belooft een lang bericht te worden. Ik had 't eigenlijk eerst op papier moeten zetten, maar goed. Komt 'ie dan. Wat heeft jullie geliefde Arjun gedaan de afgelopen zoveel tijd?

Ik ben vanuit Lilongwe een maand geleden naar Nkhata Bay gegaan. Er is daar een lodge (www.butterfly-space.com) waar ik werk vond, zodoende heb ik daar drie weken rondgehangen, met een eigen gratis chalet. Het is situated direct aan Lake Malawi en was echt een pareltje. Ik wilde vrijwilligerswerk gaan doen daar, op een nursery school, maar de eerste dag dat ik wilde beginnen had ik een gruwelijke kater (Malawiaanse vodka - vrij goedkoop en leuk (tot de volgende ochtend, that is), de dag daarna was het zondag en was de school dicht, de dag daarna werd ik behoorlijk ziek, en dat heeft vier dagen geduurd. Ik dacht dat ik malaria had, maar de dag dat ik een bloedtest wilde doen voelde ik me veel en veel beter. Toen had ik er zo'n genoeg van dat ik gewoon weer door wilde gaan.

Lange tijd heb ik gedacht naar Mozambique te gaan om daar met een langetermijnproject bezig te gaan in Mossuril. Echter, omdat ik drie weken in Malawi was, kwam ik erachter dat ik me daar beter niet mee in kan laten: het is beter om per situatie te kijken hoe lang je ergens wil blijven, en zelfs daar geen uitspraken over te doen, maar gewoon van dag tot dag te beslissen. Omdat Mozambique niet op 'mijn route' naar 't noorden ligt heb ik besloten naar Tanzania te gaan.

Dus. Vanaf Nkhata Bay vertrok ik afgelopen donderdag met pijn in het hart (nee echt, de mensen daar zijn echt geweldig) naar 't noorden. De eigenaresse, Alice, heeft een dochtertje van 1,5 jaar oud. De ochtend dat we vertrokken zei ik doei tegen haar. Ze dacht dat ik met 'r wilde spelen en waggelde/liep achter me aan, tot aan de grote trap die je naar de zandweg naar 't dorp leidt. Ze kan die trap niet op, is ze te klein voor. Daar zei ik weer goodbye en zwaaide ik. Een paar keer. En toen snapte ze 't. Haar lach werd neutraal, toen sip, en toen heel hard huilen. En niet meer stoppen. En in zekere zin voelt dat dus wel 'goed', weet in ieder geval dat ik daar welkom was en ben :).

Ohja. Ik vertrok. Nkhata Bay. Een minibusje naar Mzuzu om dollars te wisselen om een visa te kunnen kopen. Met een gruwelijke rate 50 dollar gewisseld (waar ik er ook wel 75 voor had kunnen krijgen) maar ik had geen keuze, het was de enige plek. Vanuit Mzuzu zijn we -we is Shannon, een meisje uit Canada en ik- gaan liften naar 't noorden. De eerste dag kwamen we tot aan Karonga, waar we die nacht in een guesthouse hebben overnacht. De rit daarnaartoe was ongelofelijk. Het contrast tussen de bergen, de enorme regenwouden, de rivieren en het enorme Lake Malawi dat zich constant afwisselt is prachtig en totaal onwerkelijk. Het spijt me een beetje dat ik geen enkel National Park in Malawi heb bezocht, maar het geeft me ook een reden om heel zeker nog een keer terug te gaan. Malawi is wonderbaarlijk mooi.

De volgende dag. Karonga. Om 6.30 stonden we langs de weg. Mijn manier van liften (die ik aan iedereen opdring die met me meegaat) is als je in een grote stad bent, een minibusje (dalladalla) pakken naar 't eerste dorp, en daar vervolgens een half uur uit lopen, dan kun je zitten en liften. Meestal heeft dat tot gevolg dat je gewoon de hele weg loopt totdat er een auto stopt. In Karonga echter, stonden we dus om 6.30 langs de weg; om 6.32 zaten we in een auto. Eigenlijk de eerste auto die langsreed. Wij blij. Het waren wel vreemde mensen: twee mannen, de bijrijder ging achterin de laadbak zitten zodat wij bij de chauffeur konden zitten. Dat zou gaaf zijn als de chauffeur iets te zeggen had (zoals de enorme-truck chauffeur die ons naar Karonga bracht: sprak vrijwel alleen Swahili, maar met onze kennis van Swahili en zijn van Engels konden we toch praten - over zijn kinderen, over z'n leven, over Afrika, wauw. Die man was geniaal.), maar deze was verrassend stil en nors. Dus ja. Zit je dan. Een uur. Anderhalf uur. En toen waren we bij de grens. Hij zette ons af, en als een kudde, nee ehm, zwerm vliegen kwamen er mensen mensen mensen mensen MENSEN op ons af, om geld te wisselen (hetzij dollars, Tanzaniaanse shillings of Malawiaanse kwacha), souvenirs te verkopen (houtsnijwerk, schilderijen, sieraden), gewoon te bedelen (een oog, hand of been te weinig), om ons aan te raken (kinderen), om te helpen zonder geld te vragen omdat ze een goede indruk van het land willen geven (de sporadische good samaritan - ze bestaan) of om je bagage te dragen - meestal oprecht, ze jatten niet, maar vragen wel geld.
En in die chaos zei de chauffeur nog even gauw, mompelend, "two thousand kwacha". Ik deed alsof ik 'm niet hoorde want ik vond 't belachelijk. Ik wilde iedereen wegmeppen en doorlopen met Shannon, en toen kwam de bijrijder eraan. Of ik de chauffeur geld had gegeven. Nee, zei ik. Omdat ik niet wist dat dat de bedoeling was. Ik dacht dat Malawi bekend stond om de vriendelijkheid van de mensen, en dacht dat ze dit aan ons gaven. Dat we gratis vanuit Lusaka, Zambia naar de grens van Malawi/Tanzania waren gelift, en of zij daar echt zo graag weer alles willen veranderen. Dat als we geld hadden we wel met het openbaar vervoer waren gegaan. Dat mijn geld al omgewisseld was en dat ik helemaal niets meer had, behalve wat Zambiaanse kwacha (die echt niemand wilt, omdat 't niks waard is). "Oh, sorry." En toen liepen we weg, nog wel een beetje huiverig dat de chauffeur ons achterna zou komen rijden. Steegje hier, steegje daar, hela hola daar is de douane. Stempeltje (jeej, weer een stempel in m'n paspoort! :D), lopen naar de andere kant van de slagboom, NEE WE WILLEN GEEN GELD WISSELEN ROT OP please asanti sana, rust.

"You have not got a visa."
"I know."
"You have to pay."
"I know."
"50 dollars."
"Yes."
"Okay." Totaal verbijsterd. Hij. Ik niet. Maar hij keek me aan alsof... Alsof... Ik weet 't niet. Maar goed. Ik kreeg een visum voor drie maanden, multiple entry als ik naar Kenia of Uganda ga. Prima.

Dooorrrrlopen! Liften vanaf een grens is altijd tricky omdat er niet zoveel auto's rijden. Na twee kilometer lopen hebben we een dalladalla gepakt. Met heel veel spektakel, theater en 300% van de prijs (dat was de special prrice misterr) waar ik toch mooi 250% van heb kunnen maken. En toen zaten we daar in die dalladalla. Comfortabeler dan in Zuid-Afrika. Totdat we bij de volgende stop kwamen. Mensen, mensen, mensen! Stop met reproduceren, er zijn er al zoveel! En het bewijs is hier! Op mij! Onder mij! Naast mij! Over mij heen! Door mij heen?! Kippen! VOL!

Gelukkig hadden we nog maar 3 uur te gaan tot aan Mbeya. Een paar politie-omkopingen (die mij echt een HA-EIGENSCHULDDIKKEBULT-gevoel gaven omdat ik die busmensen teveel had betaald), flink wat stops en nog veel meer politieroadblocks later waren we er dan. Tijd om de tijd te nemen. Of niet? We zijn naar een restaurantje gegaan en hebben friet met tomatenwater (want ketchup is 't nou ook weer niet) gegeten, als welkome afwisseling op rijst met bonen (of spinazie).

Ik bedacht met dat ik liever die dag meteen door zou gaan naar Dar es Salaam, maar mijn eerste indruk van Tanzania was niet al te goed, omdat ik tegen die tijd al 3 keer flink was afgezet. Niet voor veel geld als je 't vergelijkt met Nederland, maar lokaal is 't een enorm verschil. Die dalladalla bijvoorbeeld kostte ons uiteindelijk 5000 shilling (2,5-3 euro), de locals kostte het 2000 shilling (1,10euro). Doe dat een paar keer en je hebt niks meer. Bij wijze van spreken. Maargoed. Omdat ik me dus niet zo fijn voelde bedacht ik me dat ik liever een bus wilde pakken dan dat ik de Tanzam Highway naar Dar es Salaam ging liften. Tenzij er niks meer ging die middag, want ik wilde niet ook betalen voor een guesthouse die nacht.

Dus wij met onze backpacks weer terug naar de busterminal hobbelen. Ik vroeg een oude man (zijn over het algemeen wat vriendelijker, vooral omdat iedereen hier moslim is) voor een bus naar Dar es Salaam, vandaag. Iemand hoorde me, pakte mijn pols en sleurde me mee. Naar een office. Daar aangekomen pakte de man die daar aan tafel zat een papier van tafel en legde er een ander papier voor in de plaats. Met special prices voor ons. 1/3de hoger dan locals. Tsh30.000 voor een expressebus (whatever that is) naar Dar es Salaam. Ik zei dat de buren 't hadden voor 20.000. Hij geloofde me niet maar omdat de bus bijna vertrok moest ik nu kopen dus voor maar 27.000! Ik dacht nee, maar wilde gewoon weg dus zonder al teveel moeite heeft 'ie ze aan mij verkocht voor 25.000 (wat dus alsnog 25% te hoog is). Hophophop. Gingen we dan. Iedereen schreeuwen want we hadden haast. Werden een taxi ingeschopt. Dat klopte niet: we waren op de busterminal! Over het algemeen vertrekken bussen daarvandaan... Maar Shannon was al in de taxi en ik wilde haar niet alleen laten gaan dus ik stapte ook in, maar vertrouwde 't voor geen meter. Twee andere mannen stapte ook in, toen werd ik bang. De taxi reed met slightly more than 100km/u door downtown Mbeya, door rode stoplichten en watalnietmeer. Ohja, de bus zou om 22.00 vanavond aankomen (wat, na een kleine hoofdrekensessie voor mij uitkwam op zo'n 160km/u nonstop) Na 10 minuten riep iemand "BUS!", en daar stond 'ie dan. Een hele grote paarse bus. Taqwa (Lukas, wat betekent dat?) stond erop. De bus stond te tanken. Shannon rende nog effe gauw naar de wc terwijl ik meehielp de tassen in de bus te gooien. En toen begon het echte leuke werk. Een van de mannen in de taxi stond voor me en zei "3000 shilling". Ik excuseerde me en vroeg of hij 't misschien even zou willen herhalen. Drieduizend shilling.

"Erhm, why?"
"Well, taxi was very quick yes?"
"I asked you. You said you would pay the taxi."
"Yes, yes, I know, but very quick. Is bonus."
"Bonus."
"Yes, you know? Like, extra."
"I did not ask for extra."
"Yes but for the bus!"
"I already paid for the bus. You paid for the taxi."
"I know, it very is infortunate. Sorry!"
"Very infortunate?"
"Yes, sorry! Very infortunate, but please, okay, pay 2000 shilling then."
"No."
"It's infortunate!"
"It's infortunate for you, not for me. Bye! My bus leaves."

Toen kwam Shannon eraan en wilde ik de bus in lopen. Toen werd ik bij mijn schouder gegrepen en probeerden ze 't nog eens, nu met z'n 3 of 4en. Toen werd ik kwaad, schreeuwde ik dat ze op moesten rotten en dat deze mzungu geen extra geld ging betalen. Ze schrokken. Scholden me uit in Arabisch en Swahili en sprongen in de taxi en reden weg.

Maar als je dacht dat we toen op weg waren... Dan klopt dat. Maar van degenen onder u die iets weet van Harry Potter: deze Collectebus was ook paars, maar de chauffeur was nog net iets suicidaler. Vrachtwagens inhalen in haarspeldbochten waar je dus niets van tegemoetkomend verkeer ziet in het midden van de nacht op een weg die naar beneden afloopt was hem niet vreemd. Ik was echt bang een paar keer, we zijn een paar keer echt goed ontsnapt heb ik 't idee. Maar hey, hij doet dat vaker.

De bus kwam aan om 7.30 de volgende ochtend. Niet 22.00, maar dat was misschien maar goed ook.

SALAAM ALEYKUM DAR ES SALAAM!

Wat heb ik er lang naar uitgekeken. Dar es Salaam, aan de kust van de Indische Oceaan, een mix tussen Swahili, Arabische, Perzische en Engelse cultuur. De mensen op straat zijn Indiers, Swahili, Masaai, maar voornamelijk Arabieren en Perzen. Oehhhh en wat een lekker sfeertje hangt daar.

Maar eerst natuurlijk: de busterminal! Blij dat ik Shannon bij me had (ze heeft 4 maanden in Tanzania gewoond en heeft nu een temporary residence-visum, ze weet een beetje hoe 't gaat), anders had ik die taxi op de terminal wel geaccepteerd. Maar nee, eerst de terminal uitlopen, dan zijn ze ineens 75% goedkoper. Maarja. We hadden keuzes: een taxi, een dalladalla of een tuktuk. Een jongeman van een jaar of 18, 19 liep naar ons toe en vroeg of hij ons kon helpen. Instinctief hield ik 'm af, zei ik dat we 'fine' waren en geen hulp nodig hadden. Grootste vergissing die ik de afgelopen weken heb gemaakt, en godzijdank heb ik 'm goed kunnen maken. Wat een lief jong was dat. Hij vroeg dat dus, en wij vroegen wat ie ons kon aanbieden. Hij zei dat 'ie ons daarheen kon brengen voor 200-300 shilling. We waren stomverbaasd, de meeste mensen noemden prijzen als 15.000 shilling. Hij zou ons de dalladalla laten zien (het is onmogelijk te weten welke je in moet als je er net aankomt, tientallen minibusjes en je weet gewoon niet welke) en als we hem ook mee wilden zou 't 200-300 kosten. Anders gratis. Hij zei tegen Shannon dat ze eerst een busticket moest kopen voordat ze naar Dar es Salaam ging (Shannon ging met de bus naar Mombasa, Kenia), en toen zij daar heenging kwam mijn dalladalla aan. Ik stapte in, de allereerste keer dat ik dat helemaal alleen deed, en dan ook nog eens in een vreemde stad in een vreemd land met een vreemde cultuur, alles had ik nog niet eerder gezien of meegemaakt. Hij zei dat 'ie niet meeging. Hij riep van buiten "ARJOINE! ARJOINE! IT'S ONLY 300! DON'T LET THEM MAKE YOU PAY MORE! IT'S ONLY 300!", en daarna "WATCH YOUR BAGS! WATCH THEM!". Ik kon niks uitbrengen, zoiets had ik nog niet eerder gezien, iemand die echt oprecht het beste met je voorheeft. Jammer dat ik niet de kans heb gehad z'n naam te vragen.

Maarja. Dan zit je ineens een dalladalla in een grote stad en heb je geen idee waar je eruit moet. Daar kom je over het algemeen pas achter als je de stad om je heen ziet oprijzen, je je waant in wat ik altijd heb gedacht dat er alleen in India was (chaoschaoschaos, tuktuks, busjes, koeien, alles), en je ineens realiseert dat je echt totaal niet weet waar je bent of uberhaupt heen wil. Inmiddels had ik echter bedacht dat ik eerst weer wat rust wilde en dat waarschijnlijk niet in Dar es Salaam kon vinden en dat ik dus naar Zanzibar wilde. Dat is waar ik werd afgezet, bij de haven. En toen meteen de tweede engel tegengekomen, die me voor $20 ipv de reguliere $35 (en dat is écht waar, heb 't vergeleken met iedereen) met de ferry naar Zanzibar heeft kunnen laten gaan, zonder er zelf extra geld voor te vragen.

En hier ben ik dan, op Zanzibar. Ik wist niet dat het internet hier zo snel was, anders had ik mijn camera meegenomen om foto's te uploaden, maar ga alsjeblieft zelf een beetje op Google of Flickr kijken voor foto's van Zanzibar. Ooit gehoord van de sprookjes van 1001-nacht? Een van de plekken waar die verhalen zich afspeelden was hier, in Zanzibar. En sultan Faroud? Sherehezade? Hun paleizen staan hier nog. Stone Town is het oude gedeelte van Zanzibar-Stad, en omijngod. Het is alsof je in een tijdmachine bent gestapt. Alle, maar als ik zeg alle bedoel ik ook alle, alle straatjes zijn steegjes, met enorme huizen, de deuren hebben allemaal prachtig houtsnijwerk (nu kun je denken "ja so what", maar je moet 't zien, 't is ongelofelijk) en ik kan 't nauwelijks beschrijven. Het is sprookjesachtig en onecht, en het bestaat al een paar honderd jaar. De mannen hier dragen lange gewaden en hebben baarden; de moskeeen staan naast de kerken en tempels en och... Dit is het mooiste stadje dat op de wereld bestaat. So far, for me.

Zanzibar is ongeveer 100 bij 35 km. Dat is niet al te groot. Dus, ik heb een fiets gekocht, een paar uur terug! En ik ga vanaf morgen het hele eiland overfietsen. Dan neem ik 'm mee terug naar 't vasteland, en ik ben van plan om te blijven fietsen, zolang 'ie 't blijft doen.

En ik heb ook wat rare wilde plannen aangemaakt. Ik heb werk nodig, maar werken in Afrika is vrij onmogelijk, Iran is op dit moment een grote chaos en ik heb nog geen zin om terug naar Europa te gaan. Dus ik heb mijn zinnen gezet op Australie. Misschien dat ik vlieg vanuit Dubai, misschien dat ik fiets vanuit Iran. Ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet. En dat maakt 't heerlijk. Mensen, ik geniet, 't is dat u 't weet. Bedankt voor de enorme inspanning die je hebt gehad om dit te lezen, de foto's van de afgelopen maand plus die van hier die nog gemaakt moeten worden (elke straat kun je 30 foto's van maken zonder dat 't saai wordt denk ik) zal ik vanaf morgen gaan uploaden. En dan ga ik fietsen.

Ohja, ik eet nu chocoladeijs. Superlekker.