Het Reisgenootschap van Drie

Hoi!

Lukas en ik zijn inmiddels aangekomen met de Australier met wie we alweer meer dan een week samenreizen in Belgrado, Servie. Er gebeurt hier niet yoveel maar dat heeft meer met ons te maken dan met de stad, die echt 24u per dag leeft. Illustratief: De (overigens totaal debiele) hosteleigenaar vroeg, toen ie ons vannacht op het station tegenkwam *ah, so you met some nice girls yes_ you go party with them? Have fun?* en ons antwoord was *no... we went bowling... 5 games, then we went to play pool*. Ik bedoel maar. We hebben gister ook avondgegeten bij de McDonalds. Ik bedoel maar. Moe van het reizen van hiervoor. Wat we hebben gedaan:

Vanuit Albanie, het stadje Bajram Curri, zijn we op een dag naar Valbona gegaan, een echt wonderbaarlijk mooie vallei in het noordoosten van Albanie, grenzend aan yowel Montenegro als Kosovo. Daar hebben we uiteindelijk 3 nachten geslapen in de open lucht of in een tentje. Daar hebben we ook Tom leren kennen, een gast uit Australie die we hebben meegevraagd om mee te gaan naar Kosovo. Yo geyegd yo gedaan (ja die z en y omdraaien is soms echt teveel moeite :P) en we zijn vertrokken, terug naar Bajram Curri. Daar hebben we een lift gekregen van een man tot aan de grens met Kosovo, toen mocht die auto niet meer verder omdat ie geblindeerde ramen had. We zijn overgezet in een andere auto en die heeft ons doorgereden naar Djakova, net over de grens. Vanuit daar zijn we meteen doorgegaan naar Prizren, een stad in het zuidoosten van Kosovo, echt fantastisch mooi daar. We kwamen aan tijdens het jaarlijkse DokuFest, een groot documentaire-filmfestival en mede daardoor was het vrijwel onmogelijk om een hotel of overnachting te vinden: alles zat vol. Uiteindelijk hebben twee meisjes van het filmfestival na eindeloos bellen een tent en een camping kunnen regelen voor 1 euro per nacht... Dus dat was bijna ideaal, ware het niet dat Tom geen matje bij zich had en dus op de grond in de tent moest slapen. Geen van ons heeft een slaapzak bij ons dus het werd een koude, harde nacht. De volgende dag heb ik mn matje aan hem uitgeleend en sliep hij iets comfortabeler (en ik iets minder). Volgend jaar ga ik keihard terug naar DokuFest want het was wel echt heel gaaf.
Anyway. De derde dag besloten we toch maar weer op zoek te gaan naar een hotel en konden we blijven slapen bij wat mensen in huis (ok, 10 euro pp maar he)! Dat hebben we gedaan. We wilden eigenlijk die volgende ochtend al richting Macedonie gaan maar versliepen ons royaal en besloten, na, omdat we toch al te laat waren, vele koppen koffie en eten, om maar naar Pristina te gaan, de hoofdstad van Kosovo. Daar zijn we heengegaan met een bus, en in Pristina hebben we een nacht geslapen, verder niks gezien. We hebben de bus gepakt naar Skopje, in Montenegro.

Skopje is echt heel lelijk. Toen we aankwamen wisten we dat de verhalen die we hadden gehoord (lelijk) waar waren. Echter. We zijn, omdat de trein naar Belgrado pas 5 of 6 uur later vertrok, maar door de stad gaan lopen. En zowaar, ineens bevonden we ons in de oude stad. Vol met sfeer, vol met oude, houten Grieks-orthodoxe kerkjes, grote forten en vreemde reconstructies aan gebouwen, waardoor het leek of de stad gewoon nog werd gebouwd, in plaats van gereconstrueerd. En dan heb ik t over paleizen en oude Romeinse tempels. De stad staat vol met standbeelden van werkelijk alles dat je je voor kunt stellen. Naast vervallen Sovjet-bioscopen vonden we ineens, om een hoekje, een door bladeren bedekt Gaudi-achtig gebouw. Het is echt heel vreemd. Ik denk dat als je naar Skopje gaat met het idee dat het een klein dorpje is, en ook echt alleen in de oude stad blijft, het nog best te doen is. Desondanks is alles waar we ervoor waren en waar we nu zijn veel interessanter.

Want, we zijn dus vanuit Skopje naar Belgrado gegaan. De nachttrein: vertrekt om 20.45, komt aan rond 08.00u. Op het station kwamen we drie ultiem stereotype Zweedse backpackermeisjes tegen: alledrie blond haar, 18 en respectievelijk Lisa, Maria en Johanna. Bijna aandoenlijk. Ze wilden graag met ons in de coupe omdat ze waarschijnlijk anders opgescheept zouden worden met (dikwijls dronken) Servische of Macedonische mannen, of, en das hier nog erger zelfs, gypsies (zigeuners). Prima dus, zon coupe voor 6. Alles ging goed, totdat we bij de grens aankwamen. Natuurlijk werden eerst de Zweden gecheckt en dat was allemaal geen probleem. Lukas, Tom en ik echter, waren in Kosovo geweest en dat vond de grenswacht niet leuk. We zijn meegenomen, de trein uit. Mooi detail is dat toen we daar liepen, nogal geintimeerd door het militaire vertoon, iedereen uit de coupes naar ons keek, allemaal bedenkend wat we mogelijk gedaan konden hebben om de trein uitgezet te worden. Maar het was ons al duidelijk dat dat niet zou gebeuren: uiteindelijk moesten we wachten voor en klein gebouwtje, waar met nauwkeurige precie er een stempel met *ANNULE* en iets in het Servisch werd gezet, over de Kosovaarse stempels heen. Kinderachtig. Maar vervolgens mochten we wel Servie in, zij het duidelijk niet van harte, en ging de trein weer door.

Als je de 5 landen naast elkaar zet waar we de afgelopen maand zijn geweest (Bulgarije, Griekenland, Albanie, Kosovo en Servie), valt het heel erg op dat juist de landen waar ik niks van wist en waarvan ik het idee had dat ze vrij waardeloos zouden zijn (Albanie, Kosovo) me het beste zijn bevallen. De grenswachten zijn daar ook goedlachs en aardig, de mensen op straat helpen je en nodigen je uit voor thee, niemand zal je teveel geld vragen om iets gedaan te krijgen, de natuur is overweldigend en de geschiedenis is nog lang niet afgelopen. Griekenland daarentegen was duur, de meeste mensen niet vriendelijk (op een geweldige bakker na waar we steeds terugkwamen) en alles gericht op zoveel mogelijk geld verdienen. Nu in Servie zitten we in een soort van midden. Ik voel me hier niet bijzonder thuis, maar hier in Belgrado, een enorme stad, hoef je maar even verdwaald om je heen te kijken en er komt wel iemand naar je toe die vraagt of ie je kan helpen. Toch weet je dat de mensen hier hun oorlogen verloren hebben en niet iets *nieuws* hebben waar ze in Albanie en Kosovo juist zo hun moed en positiviteit uit putten.

Morgenavond pak ik de nachttrein naar Budapest, ik kom de 6de rond 6 uur sochtends aan, en iets later begint het Szigetfestival. Lukas gaat naar Istanbul morgenochtend. Tom blijft hier nog even en gaan daarna naar Sarajevo. Ons Genootschap van Drie, dat in korte tijd aanzienlijke afstanden heeft afgelegd en legendarische gebieden heeft aangedaan, zal hierna uiteengaan. Daarom denk ik dat we nu nog maar even wat koffie en burek gaan halen!