Kudala ndakugqibela! Unjani?

En... Hallo iedereen!

Wat leuk dat ik daadwerkelijk reacties krijg - het wordt gelezen! Gaaf!

Ik ben gistermiddag/avond aangekomen in Kaapstad! Op het moment blijf ik bij een Couchsurfer, Ovi (in Joburg bleef ik Ivo... Nu is het wachten op Oiv, Iov, Vio en Voi I guess). Hij woont in Table View, een wijk ten noorden van Cape Town. Je kunt bijna letterlijk in de oceaan spugen vanaf daar - 8 hoog apartement, 20, 30 meter van de oceaan af, met uitzicht op Robbeneiland en als je naar links kijkt de Tafelberg.

Want mijn God, wat is Kaapstad een mooie stad. Het is de eerste stad in Zuid Afrika waar ik me veilig voel - zonder handen in je zakken te lopen terwijl er wel geld in zit. En terwijl je tussen de enorme wolkenkrabbers doorcruist en je waant in een enorme stad, ga je de hoek om en heb je een magnifiek zicht op de Tafelberg - het kan bijna niet beter. Door de hele stad merk je aan de lucht dat je vlakbij zee zit, en de stad zelf is voorzien van alles - net terug uit "the biggest mall of the southern hemisphere", die echt HUGE is, maar ook kleine theatertjes met de meest obscure en ontoegankelijke buitenlandse films, enorme trendy cafe's met de hipste mensen van Afrika, enorme koloniale panden met grote feesten, mojitobars, alles is er.

Maar okay. Wat heb ik de afgelopen tijd gedaan? Vrijdag, vorige week, zijn we dus vertrokken uit Durban. Vanuit daar zijn we naar Bulungula gegaan. Bulungula is totale isolatie van alles. De dichtstbijzijnde stad is Mthata, en dat is niet echt een stad te noemen; vanuit daar rij je een uur tot aan een dirtroad, waar je vervolgens 2 uur op rijdt: je zit temidden van allemaal Xhosa-stammen, de kinderen rennen achter je auto aan en iedereen zwaait en lacht - je bent blank, dat is men gewoon niet gewend. Na twee uur parkeer je de auto en word je opgehaald met een 4x4, en dan begint het pas: een uur rijden door rivieren, bossen, weilanden - alles wat maar vooral geen 'weg' genoemd kan worden wordt bereden. Na een uur - het was inmiddels donker - stapten we, totaal door elkaar geschud, uit, en de hemel was insane bezaaid met sterren. Als je recht voor je keek zag je sterren, als je boven je keek zag je sterren, als je je ogen dicht deed zag je sterren, het was het enige dat je zag, en ze waren allemaal ver weg, dicht bij, alles tegelijk. Miljoenen. Ongelofelijk.

Bulungula is een backpackers' of lodge, en wordt voor de helft gerund door Xhosa. Je slaapt in de ronde hutjes waar iedereen daar in leeft, en alles is ecologisch: je doucht met zuiver regenwater dat je opwarmt door wc-papier in paraffine te dopen en dat aan te steken; de wc's worden gebruikt als compostverzamelplaats voor voedsel dat je vervolgens zelf weer eet, en de weinige elektriciteit die er is komt van zonne-energie. Het is minder dan twee minuten lopen of je staat in de Indische Oceaan, en aan de andere kant is er niets, behalve af en toe een klein dorpje. De mensen spreken niet tot nauwelijks Engels, alleen Xhosa. Dus wij zagen ons verplicht om ook Xhosa te gaan leren... En het is echt een vette taal! Er zitten veel klikjes in, in totaal 18 verschillende maar 3 'hoofd'klikken, die ik inmiddels allemaal beheers. En ik heb een CouchSurfer gemaild die me meer Xhosa kan leren :D.

Na Bulungula zijn we naar Hogsback gereden, ongeveer 100km van King Williamstown verwijderd. Een bergdorpje dat niets weg heeft van ook maar iets menselijks; alles is sprookjes of fantasy. Er ligt daar daadwerkelijk een dorpje naast dat Hobbiton heet, onze backpackers' heette Away with the Fairies en lag naast Strider's Den. Er zijn shrines, enorme watervallen, diepe valleien en hooggebergte dat bijna onbeklimbaar is door de regenwouden. Er is niets dat daar niets magisch uitademt. We zijn daar twee dagen gebleven, en toen was het tijd om door te gaan naar Port Elizabeth.

In Port Elizabeth (recentelijk omgedoopt tot Nelson Mandela Bay) is ongeveer niets te doen. Er was een strand, maar dat was gesloten, er was een oceaan, maar er zwommen teveel haaien, en ja, dat was 't zo'n beetje. We bleven bij de huisgenoten van een vriendin van Laura, ook twee nachten. De tweede dag dat we er waren had de halve stad geen stroom. Ik reed door de stad tijdens spitsuur, en ook alle stoplichten waren uitgevallen. En wonderbaarlijk genoeg ging alles veel sneller en netter dan met stoplichten. Iedereen was beleefd en liet mensen voor, niemand hoefde lang te wachten... Ik denk dat 't in NL en veel andere westerse landen chaos was, maar blijkbaar is men hier gewend om alles zelf te regelen.

Na Port Elizabeth zijn we naar Wilderness gereden, een dorpje langs de Garden Route. Een nacht zijn we daar gebleven, pannenkoeken gegeten voor 3 rand (25ct) per pannenkoek, wederom mooi uitzicht over de oceaan en ja, Wilderness doet z'n naam eer aan qua natuur. Na Wilderness zijn we doorgereden, en dus gisteravond in Cape Town aangekomen.

En zoals ik zei, ik voel me hier echt goed op m'n gemak, de sfeer in deze stad is goed, ook ondanks alle bedelende kinderen die schreeuwen als je ze niets geeft... Het is veel minder erg dan Johannesburg.

Ik heb gisteren gehoord van een gozer uit Brazilie die hier ergens in een hostel blijft en die mensen zoekt om mee te reizen naar Namibie. Ik heb 'm vandaag opgezocht en een briefje voor 'm achtergelaten. Want dat wordt m'n volgende stop, in het volgende land. Namibie.

Sala kakuhle, ubenemini emnandi!