Omijngod

Zo ongelofelijk veel gebeurd! Zo'n lang verhaal! Zo leuk en aantrekkelijk geschreven dat je 't gaat lezen ;)!

Haha, laatste dagen in Afrika, dus de meest intense. Dit vergeet ik van m'n levensdagen niet meer.

Nairobi, vrijdagmiddag 10/07/09 rond 12 uur. Gerben, Amber en Veronika gingen uitzoeken hoe we in godsvredesnaam eigenlijk naar de Ethiopische grens moesten komen. Er rijden geen bussen, dus een andere manier moest gevonden worden. Gerben belde me op: ze hadden een truck gevonden die ons voor 800 shilling p.p naar Marsabit zou brengen. De truck zou matrassen vervoeren dus we zouden lekker zacht zitten. We maakten ons op voor de meest comfortabele rit in lange tijd.

Om 14.00 zou de taxi ons om komen halen. Dus, stipt als ik ben was ik om precies 14.00 terug van mijn lunch met een gozer waar ik mee had zitten emailen. Beste eten in tijden (maar toen kende ik Ethiopie nog niet, hehe).

Goed. IK was er om 14.00. Maarrr... T.I.A.* baby!, dus nog geen taxichauffeur te bekennen. We belden 'm effe op. Over 20 minuten was 'ie er! Echt waar! Beloofd! Na 1,5 uur besloten we toch maar om een andere taxi te pakken. We hadden nog een half uur om Nairobi (drukste en grootste stad van Oost-Afrika) te doorkruisen van west naar oost op vrijdagmiddag spitsuur. We rijden daar, met vijf personen plus bagage in een kleine toyota, komt daar de andere taxichauffeur die ons op zou komen halen voorbijrijden. Verontwaardigd en diep beledigd dat we 'm lieten zitten, hij was immers maar 1,5 uur te laat! Maar goed. Geen medelijden, doorkarren. De truck wilden we niet missen. Matrassen! Zo lekker zacht! Hmm!

Maar eerst dus de stad door. Zat een beetje vol en lukte niet echt. We hebben de taxichauffeur gepusht tot 't uiterste en 't werkte. Midden over rotondes, rijden op de rijbaan voor tegemoetkomend verkeer, trottoirs, politieauto's afsnijden, toeteren, achteruitrijden, afsnijden, alles was geoorloofd. Al met al duurde 't toch nog 40 minuten maar hey. Truck stond er nog. We moesten toen nog zo'n 20 minuten wachten, ondertussen werd de truck volgeladen. Met? Matrassen... ...toch? Nee. Banden. Motorblokken. Kisten. En ja, bovenop een megalomane lading matrassen waar Mata Hari jaloers op zou zijn. Leuk en aardig ja, maar dat betekende het volgende... Een situatieschets.

De laadbak van de truck was zo'n 10 tot 15 meter lang. Het heeft 'muren' aan de zijkant van metaal, en eroverheen een frame van metaal: 1 doorgaande stang en een aantal dwarsstangen. Wij zaten ongeveer 6 of 7 meter boven de bodem van de laadbak; ongeveer 1 meter onder de stangen, waarover een strak dik zwart zeil was gespannen, in een ruimte van ongeveer 3x3 meter, iets minder. Prima. Ohja. Met zo'n 25 andere Kenianen.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARRRRGHGHHGGHHG!

3x3x1m + 25 Kenianen + Kiswahili - Engels + Mzungu + woestijn x 24 uur = T.I.A. BABY!

De rit begon. Zweetvoeten niet te zuinig, mensen die op je gaan liggen, verontwaardigd als je ze wegduwt, de meisjes worden aangerand (ik werd Veronika's man; als 't zo uitkwam zou Gerben of ik Ambers broer zijn), algehele chaos, hitte, niet genoeg lucht, duizeligheid, dorst maar geen wc-stops... De mensen bleven maar naar ons wijzen en over ons praten, maar we wisten niet wat ze zeiden. Ze stopten even toen ik in het Nederlands iets naar ze riep, maar dat duurde niet al te lang. Het eerste uur kreeg ik de pakkende alliteratie "abundancy of bodies, lack of light" in m'n hoofd, en dat was het eerste uur.
Het eerste uur.

Het duurde 3,5 uur om Nairobi uit te komen.

We vertrokken rond 16.30u. Om ongeveer 04.30 kwamen we aan in Isiolo, ongeveer op de helft van de rit. De 14 tot 17 uur die ons beloofd waren zaten er niet echt meer in... Vooral omdat de weg vanaf Isiolo naar 't noorden niet meer verhard is. Stof, stof, stof, je rijdt midden door de woestijn op een onverharde weg. Na 23 uur, waarvan 11 uur onverhard, en minstens een uur stilstaan, o.a. vanwege de lekkere band om 05.15, kwamen we om ongeveer 15.30 aan in Marsabit, in de noordelijke Keniaanse woestijn. Nog zo'n 7 tot 10 uur van de Ethiopische grens; 3 tot 4 dagen naar Addis Ababa.

En toen was ik in Marsabit. Geweldig stadje. De mensen waren supervriendelijk en nieuwsgierig maar op een leuke manier. Met Duba, een geweldige gids, tevens dorpsleider/stamhoofd zijn we naar een vulkaankrater van 1,5 miljoen jaar oud ofzo gewandeld; door een paar nomadendorpjes gelopen en uiteindelijk bij hem thuis thee gedronken. Hij heeft ons ook geholpen met het kopen van dingen (wist precies waar alles was). Maar over het algemeen... De mensen daar waren gewoon echt vriendelijk, niet-pretentieus, hartelijk en ja. Mooie plek.

Een grote downside van het leven daar is de droogte. Het heeft al 2 jaar (!!!) niet fatsoenlijk geregend daar, en het komende regenseizoen is in oktober. De voedselprijzen zijn soms vervijfvoudigd omdat ze zelf niets meer kunnen verbouwen; water moet gekocht worden in jerrycans, en dat dan voor grote familie (vaak minstens 5 tot 7 kinderen). En juist daar waren de mensen niet zo pushy of gierig als in Nairobi, waardoor ik ze dus graag wat meer gaf etc. Vreemd contrast.

Na twee dagen zijn we weer verdergegaan op een nieuwe truck, de 14de dus.

Ahhhh... Dat was fijn. Geen matrassen, maar dit keer gewoon op de stangen zitten. Ja, dat was fijn. Want de mensen van de truck waren zo ongelofelijk vriendelijk. Ze spraken nauwelijks Engels maar wilden ons met alles helpen, de sfeer was geweldig, werd er gewoon blij van. Genieten. Recht door de woestijn, bovenop een truck naar 't noorden, af en toe stoppen voor een kameel, koeien of geiten op de weg, dik-diks die wegspringen, enorme gieren die langsvliegen, zo nu en dan in een far-away woestijndorpje mensen oppikken of afzetten, heerlijk.

We vertrokken rond een uurtje of 07.00; rond 15.00 kwamen we aan in Moyale, een stadje dat letterlijk gesplitst wordt op de Keniaans-Ethiopische grens. Die nacht kwamen we daar aan, ik was uitgesproken disgusting (mijn hoofd was oranje; baard was wit; haar was van stro... Door alle stof dus. Foto komt binnenkort) maar er was geen water om te douchen, dus ik heb een kannetje water over mijn hoofd gegoten en that's it.

We sliepen met z'n 5en in een kamer: de volgende ochtend om 04.30 stond ik op, en om 05.00 ben ik weggegaan om de bus naar Addis Ababa te nemen. Eindelijk weer alleen, na lange tijd (zo'n 3 weken) met de twee Canadezen (Veronika en Amber) en later met twee Nederlanders (Gerben en Jolanda) te hebben gereisd. Niks mis mee, maar af en toe is 't gewoon lekker om weer op jezelf te zijn. Zodoende.

De bus vertrok om 12.00u Ethiopische tijd, dat wil zeggen: de zon komt op om 01.00; dus 12.00 is 1 uur voor zonsopgang; is in de praktijk 06.00u. Ethiopische klok. Men leeft hier in 2001. Het is bijzonder.

Jajaja. Om 05.00 liep ik dus Moyale in, de Ethiopische kant van het stadje had geen stroom, het was dus erg donker, en ik was op zoek naar het busstation dat ik nog nooit had gezien. Bij de moskee, die net de call to prayer deed, heb ik mensen gevraagd, maar de meesten verstonden me niet want ze spraken geen Engels. Doorgelopen, uiteindelijk was ik er. Ticket gekocht (103 birr- zo'n 5 euro) en ben geloof ik NIET afgezet (UNICUM!) maar heb wel extra betaald voor m'n bagage en dat had ik dan geloof ik weer net NIET moeten doen. M'okay.

En toen begon 't pas... Ik zit in die bus en check of ik alles heb. Portemonnee? Check. Telefoon? Check. Ticket? Check. Paspoort? Ch.. Eh... Paspoort? Oh shit. Waar is m'n paspoort? Nergens. Vier mogelijkheden.

1. Gejat
2. Verloren onderweg
3. Zat in m'n backpack (op 't dak)
4. Vergeten in 't hotel

Well, mogelijkheid 1 en 2 zouden een beetje naar zijn dus ik ging maar uit van 3 of 4. En juist op dat moment kwam een jongen de bus inlopen, die me de dag ervoor beloofde dat 'ie me zou helpen. Reddende engel. Ik zei zonder hoi te zeggen dat m'n paspoort waarschijnlijk in 't hotel lag. Terwijl hij met de buschauffeur praatte om te zorgen dat de bus zou wachten klom ik 't dak op om m'n backpack te checken maar daar zat 'ie niet in. 05.35, we liepen naar 't hotel terug. 05.45, in 't hotel. M'n paspoort lag daar op de grond naast m'n bed. God bless me. 05.55, terug op 't busstation; 06.00, bus vertrok. De jongen sprak nog even met de man die naast mij zat, en die vervolgens de tolk was voor mij. De man was de dorpsdokter en zei niet al teveel, maar het was wel fijn om iemand te hebben die voor je vertaalt als de buschauffeur weer keihard schreeuwt tegen alle passagiers en iedereen plotseling uitstapt.
De busreis ging goed maar zat wel net iets te krap waardoor ik een vreemde aanval van claustrofobie kreeg en de neiging had de bus te willen stoppen en uit te stappen (iets dat totaal zinloos zou zijn)... Maar net op 't goeie moment was 't lunchtijd! Een jonge gozer nodigde me uit om met hem mee te gaan, en daar heb ik wederom kennis mogen maken met de Ethiopische keuken, zonder twijfel de beste van Afrika, tevens top 5 van de wereld. Wauw. Eten. Is. Lekker. Een soort grote deegpannekoek met een heleboel verschillende sausjes en groentemixen, de ene met een nog explosievere smaak dan de ander... Alles bij elkaar, inclusief thee en cola, iets minder dan een euro.

Blij dat ik wat contact had gemaakt met de mensen om me heen ging ik terug de bus in. Om ongeveer 16.00u kwamen we aan in Awwassa, waar de bus stopte voor die nacht. Ik bleef in een hotel met een huge tweepersoonsbed, op de vierde verdieping, een supergoed restaurant, en een hete douche EN electriciteit voor bij elkaar zo'n 7 euro... Ik was weer blij.

Volgende dag om 05.00 weer de bus in, om ongeveer 14.00 in Addis Ababa aangekomen! Na wat ruzie te hebben gemaakt met iemand die geld van mij wilde en 't weer goed te hebben gemaakt ben ik afgezet door te taxichauffeur en bijna nog meer. Maar hey. Afrika, nieuw land.

En daar ben ik nu dan. Ik heb geen zin om de stad te verkennen... De stad is een typisch grote Afrikaanse stad, maar hier kijkt echt letterlijk iedereen je aan als je langsloopt vanwege je kleur, en niemand spreekt Engels. Na Nairobi en die bus en truck enzo heb ik dat gewoon wel een beetje gehad. Daarbij is het hier regenseizoen dus het regent bijna de hele dag door; het is koud; gister was er de hele dag geen elektriciteit, en alles is minstens 2 dagen hiervan verwijderd en vannacht om 04.15 vertrekt mijn vlucht naar Damascus. Goede redenen dus om alleen maar te eten en niks te doen.

De kamer is vies, bouwvallig en relatief duur maar het personeel vriendelijk.

Ethiopie is een land vol verrassingen en enorm mooie dingen (Harar, Gondor, Lalibela, Omo Valley; Nechisar; Arba Minch) maar alles is vrij ver en Addis zelf is niet echt bijzonder. Dus... Volgend jaar naar Ethiopie terug, maar dan om in het land zelf te reizen. Nu is 't een transit. Maar het is mooi. Het heeft ook echt alles van woestijn tot enorme regenwouden, ja. Maar het is tijd om Afrika te verlaten. Het Midden-Oosten roept mijn naam al veel te lang.

Morgenmiddag om 17.40u zou ik aan moeten komen in Damascus, vluchtnummer MS 721 vanuit Cairo. Zin in.

Doei!

(* = This Is Africa, excuus voor vrijwel alles, van kakkerlakken in je eten tot douches waar bruin water uitkomt, of een dode ezel op de weg; zo ook te late taxichauffeurs)