On the road again! Oh oh on the roooaad again...

Iedereen die denkt dat Afrika een grote bak vol met zand is nodig ik van harte, met veel plezier en met een arsenaal aan absurd mooie natuur uit om 1 of 2 weken langs te komen.

Gisteren ben ik teruggekomen van de Cederberg, een natuurpark. Oorsprong van rooibosthee, eeuwenoude rotstekeningen en veel rare beesten en beestjes.

Maar... Laat ik weer eens heerlijk chronologisch te werk gaan. Woensdag wat mensen leren kennen, en ben gaan Couchsurfen bij Aurora, Eva, Brett en Jess.

Op 't moment ga ik het meest om met Eva. Aangezien zij Brits is spreekt ze haar naam uit als Ievah. Dat betekent dat ik in Zuid Afrika gehost ben door Ovi, Ivo en Eva. Ik ga ze verzamelen.

Donderdag overdag gevraagd door Eva of ik mee wilde gaan naar de Cederberg, meteen ja gezegd. Donderdagavond veel te veel te veel gedronken en een goeie tijd gehad, vrijdagochtend -HOPPA- met z'n allen in de auto (pick-up truck, of, zoals 't in Afrikaans (en Afrikaans-Engels) heet, bakkie) en rijden maar!

Gezelschap bestond uit Eva (huisgenoot van CS'ers dus, uit UK, werkt hier voor de DA (politieke partij)), Patrick (CS'er), Guy en Leica (vrienden van Eva). Dat gezegd, ik kende elk van hun niet langer dan welgeteld twee volle dagen, dus mijn impulsiviteit kende weer eens ouderwets geen grenzen.

(ZIEHIER, het superteam: http://www.flickr.com/photos/arjunswamipersaud/3499778087/)

WAAAUW (http://farm4.static.flickr.com/3299/3499747739_d2e4278293_b.jpg)

Dat had ik vaker moeten doen. Ookal doe ik dat elke keer dat ik de kans krijg. Wat een enorm vet weekend was dit! We hebben echt de beste hike (wandeltocht dus) OOIT gemaakt, door de zogenaamde, brace yourself, cracks! Dus de hele smalle rotsspleten in de bergen, uitgesleten door... Water... Of... Ja... Geen idee eigenlijk. 't Is gewoon zo.

Goed. Na anderhalf tot twee uur te hebben geklommen kwamen we bij een grot aan. Je kon daar naar binnen, maar alleen kruipend. Binnen kon je voorzichtig staan, maar het was aardedonker. In het donker (professioneel als we waren hadden we natuurlijk allemaal geen zaklamp bij ons) moesten we bijna loodrecht omhoog klimmen, naar de uitgang. Needless to say, er waren geen voetsteunen of whatever, dus hup, schouder eronder, en klimmen maar. Was vet. Ik heb er een filmpje van, die zal ik zo even uploaden. Oh, dat kan niet. Fotootje dan, van bovenaf genomen: http://www.flickr.com/photos/arjunswamipersaud/3499672277/.

En toen werd het pas leuk! Lopen over een ridge, ongeveer 40 tot 50 centimeter breed (da's minder dan twee voeten!), aan de ene kant een hoge rotswand (de berg, zeg maar gerust) en aan de andere kant een, ja, diepte. Niet dieper dan 600 meter, maak je geen zorgen (foto: http://www.flickr.com/photos/arjunswamipersaud/3500504718/)

En maar doorbanjeren. Het duurde even, en kostte wat moeite, het was enerverend, maar na het nodige doorzettingsvermogen kwamen we er uiteindelijk. Waar? Juist. Bij het begin van de crack (zie foto hier! http://www.flickr.com/photos/arjunswamipersaud/3500539204/in/photostream/)

En het avontuur kon beginnen. Het begin was nog vrij makkelijk. Een beetje springen, van rots naar rots (met inachtneming van de ontzaglijke dieptes onder de rotsen), poem, poem, en hoppa, aangekomen bij een prachtige open plek tussen enorme rotswanden, hoog boven ons een boog van steen, zo'n 50 meter lang. Vogeltjes kwamen langsvliegen en bekeken ons. Maar wij gingen stadig voort.

En toen liep het dood! Na ongeveer 15 minuten werd het pad geblokkeerd door rotsblokken, ongeveer 3 meter hoog, wannabee-rond en overhellend, dus nergens grip. Ik liep op dat moment nog voorop, en zei dat ik geen mogelijkheid zag om verder te gaan. Maar dat was natuurlijk niet waar. Het was zeer goed mogelijk, maar dan moest je simpelweg jezelf tegen een kant van de crack aanduwen en je voeten tegen de andere kant aanzetten, jezelf dus vastklemmen, en dan omhoog lopen. Want dat kan iedereen, dus wij ook. (FOTO: http://www.flickr.com/photos/arjunswamipersaud/3499731341/) Zodoende, zo gedaan. Volgende hindernis? Volgende hindernis. Again, rotsblokken. Dit keer was de pas weer wat breder, in ieder geval niet mogelijk om jezelf weer vast te klemmen. En dat wilde je ook niet, want dit was met gemak 15 meter hoog. En, wat doe je als je er niet overheen kunt? Juist, je gaat er onderdoor. Ja, ook als er maar ongeveer 35 centimeter ruimte is. En zelfs nog als je je lichaam een onmogelijk hoek moet laten maken, omdat er direct na het onderdoor-kruip-stuk een muur loodrecht omhoog loopt. Dus je gaat op je rug liggen en doet alsof je een slang bent (Leica heeft hier foto's van gemaakt, komen nog een keer). Je zet kracht met je benen, doet wat ongelofelijke krachttoeren en je bent er. En een kind kan de was doen (resultaat!: http://www.flickr.com/photos/arjunswamipersaud/3499738269/ (inderdaad, we hebben de selftimer op de camera ontdekt)).

Weg terug was eveneens een eitje.

Op een rare manier had ik zo ongelofelijk veel energie gekregen van die dag, dat ik, toen we eenmaal beneden aan de berg aangekomen waren, de drang had, en het voor elkaar heb gekregen om de laatste drie kilometer naar de auto op volle snelheid te rennen. Het was gestoord.

Maar dat is Afrika. Ik hou van dit land, dit continent.

Ohja. En ik heb eventjes uitgeplozen wat ik misschien wil gaan doen. Zover als alles nu gaat staat het volgende reisschema min of meer vast, ookal kan de route nog wel wat veranderen. Het is meer een ruw idee: ik ben nu in Kaapstad, tussen nu en 11 dagen ga ik naar Namibie, one way or another (waarschijnlijk bustripje van van 20 uur ofzo). Vanaf daar denk ik naar Zambia; Zimbabwe; Mozambique; Malawi; Tanzania; Kenia; Ethiopie; Djibouti; Jemen; Oman; VAE; Iran. Voorzover alles dat voor mij persoonlijk min of meer vaststaat. Datum van aankomst in Iran schat ik tussen december 2009 en april 2010. Dat ligt er vooral aan of ik onderweg werk vind (in Oman, misschien), want dat kan dat proces met een paar maanden vertragen.
In mijn Ultieme Droomplan, dat behoorlijk gestoord is, is Iran mijn 14de land van in totaal 41 landen. Maar hey, dat is allemaal speculatief natuurlijk.

Bedankt voor uw aandacht en waarschijnlijk leest u meer als ik in Namibie ben!