Een wel heel erg Stoer Verhaal

En het is echt gebeurd.

Ik heb hier iemand ontmoet, Bjarni, en hij is waarschijnlijk wel echt een van de meest impulsieve en avontuurlijke mensen die ik ooit heb ontmoet. En da´s positief.

Nu komt er echt een heel stoer verhaal.

Vrijdagavond heeft ie eerst een neef van hem opgehaald (Biggir, 'but call me Big E, you know, like in the capital. I like capitals. Shame I don´t live in one'), en toen zijn we door echt gruwelijk slecht weer (we zijn in een bijnablizzard terechtgekomen terwijl we met minus 10 graden over een bergtop (met wolken) heenreden) ruim een uur naar de voor mij hernieuwde definitie van The Middle of Nowhere gereden. Ergens in een weiland in de sneeuw heeft ie de auto geparkeerd, en toen zijn we gaan lopen. We liepen op lavagrond en daar zitten enorm diepe grotten in, en door de halve meter sneeuw zag je die niet, dus hij liep voorop en we moesten echt exact in zijn voetstappen gaan staan :). Na een half uur dat gedaan te hebben, onder prikkeldraad (ja, er was namelijk wel een hek) (of 3) door te zijn gekropen, over een 30cmbreed met sneeuw en ijs belegd ding te hebben moeten lopen en balanceren over een spleet in de aarde en al dat soort dingen, stopte hij, en zei ie dat we nu gingen afdalen. Ik zag bijzonder weinig om in af te dalen, dus ik vroeg wat ie bedoelde. Toen zag ik dat er rechts van mij (het was inmiddels een uur of half 9 en behoorlijk donker) een spleet in de grond liep van ongeveer een tot anderhalve meter breed. De wanden hadden spekgladde, uitstekende wanden en er lagen een paar balken. Hij glibberde naar beneden en zei dat we de tassen aan hem moesten geven. Toen ik dat deed keek ik naar beneden, en ik zag geen bodem of whatsoever, alleen rook en stoom. Ik begon de kriebels te krijgen, aangezien ik het altijd bijzonder eng vind om een klimwand op of af te gaan.
Goed. We gingen. Stap voor stap. Ik ging achterwaarts naar beneden, hij leidde m´n been tot op een redelijk stabiel stukkie steen, dat net toen ik m´n gewicht erop zette afbrokkelde. Na wat enge buikgevoelens en bijnavalpartijen te hebben overleefd konden we door, toen ging Biggir weer een stap verder etc. De afdaling duurde tien meter, je zag geen fuck door de stoom en mn handen waren letterlijk blauw (ja, ik weet ´t, ik had inderdaad m´n handschoenen mee moeten nemen, maar ja, daar denk je ook lekker op tijd aan).
Na 10 meter afdaling waren we aangekomen op een vlak stuk, bestaand uit hout en steen. Daar konden we de tassen neerleggen en met z´n drieen staan, mits je op je hoofd lette. Bjarni trok z´n schoenen uit, sokken, broek, onderbroek, trui, t shirt, handschoenen, muts, weet ik veel welke volgorde, stond daar in de bijtende kou in z´n nakie in de sneeuw. Hij trok z´n zwembroek aan en ging ´n laddertje af die ik niet zag. Het eerste wat ik daarna hoorde was vloeken, het was te warm.

Ja, te warm. We zaten op dat moment noch op de Euraziatische plaat, noch op de Amerikaanse, maar er precies tussenin. We waren afgedaald in de breuk tussen de twee tectonische platen, en daar bevond zich een geothermische bron met warm water. Zodoende, toen ik hetzelfde ritueel had ondergaan (DAT IS KOUD!), brandde ik m´n bevroren en besneeuwde voeten zowat aan dat water, en tien minuten later lagen we met zn drieen te borrelen in water van ongeveer 38 graden; boven ons was het enige dat we zagen, als we om de overhangende rotswanden heenkeken wat sneeuw, en om ons heen was ´t donker, maar verlicht genoeg door drie kaarsen die we hadden meegenomen.

Ik denk niet dat ik ooit iets toffers, raarders, meeslependers, mooiers, verbijsterenders, kouders, warmers, verrassenders en extremers dan dat heb meegemaakt.

---

Op het moment zit ik in een hostel in Reykjavik; morgenochtend om 05.00 word ik opgehaald door een bus die me naar het vliegveld brengt. Nu dat ik mijn kamer deel met een Filippijn, komt het aantal nationaliteiten dat ik deze reis heb ontmoet op negen, en dat voor een tiendaagse reis. Overigens spreken de mensen hier in IJsland beter Engels dan de mensen in Londen, heb ik het idee.